Recenzja trzeciego sezonu Niedźwiedzia

Niedźwiedź w dalszym ciągu przoduje w łączeniu odcinków w oparciu o potrzeby własnych historii, zamiast trzymać się telewizyjnego status quo. W jednym odcinku upływ czasu w restauracji toczy się w rytm symfonii. W innym miejscu Storer rzuca wyzwanie konwencji, kierując się w stronę samodzielnej historii pochodzenia postaci lub opierając się na powtarzającym się strumieniu świadomych obrazów, aby oddać chaos umysłu. Ale nawet odcinek o niedźwiedziu o bardziej konwencjonalnej strukturze może być odkrywczy: kierując nastroje anty-The Original Beef of Chicagoland, odcinek drugi wywołuje trwającą cały sezon zimną wojnę pomiędzy Carmi i Richiem (Ebon Moss-Bachrach), którzy podsycają płomienie Sida. (Ayo Edebiri) Frustracja związana z koniecznością pracy jako coraz bardziej bezzębna szefowa kuchni w The Bear. I Rozjemca między dwoma kluczowymi stronami zainteresowanymi.

Występy Edebiri pozostają wyjątkowe, ale za kamerą odniosła jeden z największych triumfów sezonu 3. W „Napkins” reżyseruje program dla zastępcy szefa kuchni Tiny (Lisa Colon-Zayas), który z wdziękiem obnaża słabości, które nieustannie niszczą jej poczucie bezpieczeństwa i wartości. To piękna i pełna mocy krótka opowieść o potędze losu i więzi. Siostra Carmi, Natalie (Abby Elliott), również znajduje się w centrum uwagi w filmie „Ice Chips”, który ukazuje nierozwiązaną traumę jej rodziny w prawdopodobnie najważniejszym dniu w jej życiu. Tymczasem finał sezonu okazuje się być sposobem na zjednoczenie frakcji w zarządzie Niedźwiedzia podczas opłakiwania utraty kulinarnej atrakcji. Rozkoszowanie się doświadczeniami i opowieściami prawdziwych kulinarnych gigantów oraz znanych już, powracających postaci zmienia kierunek serialu: syreni śpiew tej trudnej profesji, a dokładniej, dlaczego Carmi, Sid i Richie oddają się takiej pasji i poświęceniu z taką pasją i poświęcenie w swoim życiu. rzemiosło.

Jednak wszystkie te jasne punkty oraz nieustanna błyskotliwość serialu w uchwyceniu intymnych chwil nie mogą ukryć frustrującej odmowy przeniesienia postaci i fabuły do ​​następnego kroku. Podczas gdy Jeremy Allen White oddaje Carmi swój najlepszy strzał, pod koniec sezonu poczułem, że brakuje mi tej postaci. Karmi był tak zamyślony przez te 10 odcinków, że prawie nie przekazuje niczego poza wskazówkami dotyczącymi menu lub okazjonalnymi pytaniami związanymi z pracą. Pogrąża się w zwątpieniu, niepokoju i obsesji na punkcie mentora, który sprawił, że jego szkolenie szefa kuchni było nieszczęśliwe. Brakuje w nim życzliwości i charakteru, co jest zrozumiałe i autentyczne dla kogoś, kto wykorzystuje ambicję jako mechanizm radzenia sobie. Jednak ta przemiana następuje bez zrozumienia, dlaczego pewien głos nagle staje się najgłośniejszy w jego głowie lub dlaczego to, co zrobił Claire, wydaje się nie do pokonania. W pewnym momencie przyznaje: „Moje życie się zatrzymało”, co wydaje się dotyczyć każdego, kto znajduje się na orbicie karmicznej.

Zatem sezon 3 opowiada o życiu, które toczy się dalej nikt stawia czoła swoim problemom. Jest jeszcze jedno ciekawe zakończenie, ale opiera się ono na fabule, a nie na wyborach postaci. Nikt nie jest w stanie przełamać tego narzuconego zastoju, co stanowi wyraźny kontrast w stosunku do sezonów pierwszego i drugiego. Co gorsza, pozostawiło mnie to samo rozczarowanie, jakie pojawia się, gdy hit filmowy blaknie w czerni wraz z „Ciąg dalszy nastąpi” (co dosłownie dzieje się tutaj). Nie jest jasne, dlaczego dokonano takiego wyboru. Wszystko i wszyscy pozostają nierozwiązane, czego można było uniknąć przy choćby niewielkim postępie w przypadku głównych bohaterów. Sklep i firma pozostawiły sobie wiele do rozpakowania i przetworzenia w sezonie 4. Teraz martwię się (po raz pierwszy w tym programie), że nie będą w stanie obsłużyć swojej dużej grupy – której każdy członek zasługuje na szansę zabłyśnięcia tak, jak Tina i Natalie w sezonie 3.