Odkryto trylobity sprzed 508 milionów lat zachowane w materiale wulkanicznym, ukazując nigdy wcześniej nie widziane szczegóły w 3D. Ich skamieniałość była tak szybka, że na miejscu zachowały się małe muszle i nadal można zobaczyć tkanki miękkie, w tym części ust i narządy wewnętrzne.
Trylobity zostały pogrzebane w strumieniach lawy – gorącej, gęstej materii, która wybucha z wulkanów i czasami osiąga duże prędkości. 200 metrów (656 stóp) na sekundę. Zwykle spala wszelkie żywe organizmy na swojej drodze, ale w środowisku morskim może się to zmienić.
„Powierzchnia morza, po której spłynął popiół, była śmiertelnie gorąca i powodowała oparzenia zwierząt na płytkich głębokościach” – mówi współautor badania. Doktor Greg Edgecombe Od Muzeum Historii Naturalnej w Londynie po IFLScience. „Popiół prawdopodobnie zmieszał się z wodą morską podczas wychwytywania i łapania w pułapkę trylobitów żyjących na dnie morskim. To zmieszanie się w kolumnie wody morskiej musiało wystarczająco ostudzić popiół”.
Starożytne cuda zebrane w Atlasie Wysokim Maroka nazwano trylobitami „Pompeje” ze względu na ich niezwykłe zachowanie w popiele. Są niewiarygodnie stare, ale nie są najstarszymi trylobitami, jakie kiedykolwiek znaleziono.
Mają około 508 milionów lat i są młodsze od najstarszych trylobitów, których początki sięgają około 521 milionów lat temu. Istnieją również starsze skamieniałości śladowe w kształcie nory, zwane Rusophycus, które uważa się za dzieło trylobitów i mają ponad 528 milionów lat.
Jednak grupowce porównawcze są nadal niezwykłe pod względem stopnia zachowania, jakie wykazują.
„To, co sprawia, że nasze okazy są wyjątkowe, a zwłaszcza nieskazitelne, to zachowanie ich przydatków w 3D” – kontynuował Edgecombe. „Wydatki nie są spłaszczone, przeorientowane ani złamane. Są zachowane w swojej bliższej orientacji życiowej. Ponieważ zachowały się jako pusta przestrzeń w kamiennej matrycy, możemy je zobrazować w przekroju poprzecznym, aby zobaczyć je w 3D”.
Mikroskopijna rekonstrukcja trylobita Gigoutella mauretanica w widoku brzusznym.
Źródło zdjęcia: © Arnaud MAZURIER, IC2MP, Uniwersytet. Poitiers
„Wyrostki zakonserwowane w łupkach potrafią pięknie zachować swój kształt, ale skamieniałości są skompresowane do tego stopnia, że są niemal dwuwymiarowe i musimy użyć próbek z rozbiórki, aby mechanicznie wywiercić górne części wyrostka, aby zobaczyć dolne części. okazy po przeprowadzeniu badań są równie doskonałe, jak przedtem.”
Te nigdy wcześniej nie widziane szczegóły oznaczają, że teraz widzimy trylobity bliżej prawdziwego życia niż kiedykolwiek wcześniej, wraz z paszczękami przypominającymi szczelinę i unikalnymi pionowymi wyrostkami żerującymi. Czyż nie jest piękna?
Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Nauki.
„Amatorski przedsiębiorca. Profesjonalny ekspert od internetu. Człowiek zombie. Nieuleczalny badacz popkultury”.