ANC upadła, a Jacob Zuma upadł po wyborach w Republice Południowej Afryki

Rządzący w Republice Południowej Afryki Afrykański Kongres Narodowy (ANC) jest bliski utraty większości parlamentarnej po raz pierwszy od czasu, gdy Nelson Mandela poprowadził go do zwycięstwa pod koniec apartheidu w 1994 roku.

Będzie to zwiastunem końca trwającej od kilkudziesięciu lat dominacji partii w polityce Republiki Południowej Afryki, rodzi pytania dotyczące przywództwa prezydenta Cyryla Ramaphosy i zapoczątkowuje erę polityki koalicyjnej.

Oto trzy czynniki, które wyjaśniają, jak Republika Południowej Afryki tu dotarła, dlaczego i co przyniesie przyszłość.

AKN był niegdyś czcigodnym ruchem wyzwoleńczym zakorzenionym w sercach mieszkańców Republiki Południowej Afryki, ale po trzech dekadach sprawowania władzy stał się synonimem korupcji i złego zarządzania.

W rezultacie została ona ukarana w środowych wyborach, zwłaszcza ze strony młodych ludzi, którzy licznie pojawili się, aby głosować przeciwko partii, czego nie zrobili w poprzednich wyborach.

„Mieli dość korupcji i mocno dotknięci bezrobociem. Kierowali ANC” – powiedział William Gumede, prezes fundacji non-profit Demokratycznej Works Foundation.

Oznacza to podział pokoleniowy w Republice Południowej Afryki – ich rodzice nadal są lojalni wobec AKN, przeżyli apartheid i są świadomi bogatej historii AKN jako ruchu wyzwoleńczego, który wyzwolił Czarnych z okowów apartheidu.

Jednak poparcie AKN wśród starszych wyborców również spadło, w tym w obszarach wiejskich.

„AKN dawno stracił poparcie w dużych miastach, a obecnie traci poparcie na obszarach wiejskich” – powiedział BBC profesor Kumet.

ANC osiągnęła swój szczyt wyborczy w 2004 roku, zdobywając 70% głosów. Od tego czasu traciła 3–4% poparcia w każdych wyborach, osiągając w sondażu z 2019 r. 57%.

W tych wyborach spadek głosów wydaje się ogromny – z 8% do 15%.

Były prezydent Republiki Południowej Afryki Jacob Zuma (82 l.) powraca ze zemstą.

Został zwolniony przez ANC w 2018 roku w wyniku zarzutów o korupcję, którym zaprzeczył. Jego następcą został prezydent Cyryl Ramaphosa.

Prawie trzy lata później został skazany na 15 miesięcy więzienia za pogardę po tym, jak sprzeciwił się nakazowi sądu stawienia się przed procesem o korupcję podczas swojej dziewięcioletniej prezydentury.

Próbując uspokoić niego i jego wściekłych zwolenników, prezydent Ramaphosa zwolnił Zumę po odbyciu przez niego trzech miesięcy więzienia.

Jednak powrót Zumy na front polityczny pod sztandarem nowej partii uMkhonto we Sizwe (MK) czyli Spear of the Nation może podważyć tę decyzję.

Z dotychczas opublikowanych wyników wynika, że ​​AKN w przeważającej mierze wspiera MK, który mógłby przejąć kontrolę nad prowincją KwaZulu-Natal.

Jeśli ostateczny wynik potwierdzi, Zuma stanie się politycznym dziadkiem prowincji, co zapewni mu platformę do planowania upadku Ramaphosy, co jest jego głównym celem.

Jego wyrok skazujący oznacza wykluczenie go z mandatu w Zgromadzeniu Narodowym, ale mimo to udaje mu się pociągać za sznurki zza kulis.

Rozwój M.G. jest niezwykły. Zarejestrowany dopiero we wrześniu ubiegłego roku Zuma ogłosił w grudniu, że dołącza do ANC pod przywództwem Ramaphosy, po tym jak nie oddał na nią głosu. Wstrząsnęło to polityką Republiki Południowej Afryki w sposób, jakiego nie dokonała żadna nowa partia w krótkim czasie od zakończenia apartheidu.

Korespondent gazety South African Mail & Guardian „KwaZulu-Natal”, Paddy Harper, powiedział, że MK osłabił poparcie nie tylko AKN, ale także trzeciej co do wielkości partii w Republice Południowej Afryki, radykalnych Bojowników o Wolność Gospodarczą (EFF).

Dotychczasowe wyniki sugerują, że MK walczy o trzecie miejsce w Parlamencie Krajowym.

Jeśli obecne tendencje się utrzymają, w KwaZulu-Natal ostateczne głosy EFF będą jednocyfrowe, chociaż partia rozpoczęła kampanię wyborczą w tej prowincji, mając nadzieję na rozwój w tej prowincji, powiedział BBC Harper.

EFR i MK wspierają podobną politykę gospodarczą, w tym wywłaszczanie gruntów będących własnością białych i nacjonalizację kluczowych sektorów gospodarki.

Ale Zuma zdobył zwolenników EFF w swojej rodzinnej prowincji KwaZulu-Natal.

Nasycił swoją kampanię nacjonalizmem Zulu, przywołując wspomnienia założyciela narodu, króla Shaki, podczas kampanii.

Były prezydent zapowiedział także zwiększenie uprawnień wszystkich południowoafrykańskich monarchów i wodzów, którzy obecnie posiadają uprawnienia ceremonialne i pomagają rządowi w zapewnieniu rozwoju obszarów wiejskich, na które mają wpływ.

Manifest MK obiecał „wywłaszczenie wszystkich ziem bez odszkodowania i przekazanie ich własności narodowi pod auspicjami rządu i tradycyjnych przywódców”.

MK prowadził także kampanię dotyczącą rekordu Zumy w rządzie, twierdząc, że za rządów Ramaphosy sytuacja gospodarcza uległa pogorszeniu.

Zwolennicy MK krytykują Ramaphosę za wprowadzenie podczas pandemii Covida jednego z najsurowszych na świecie obostrzeń, twierdząc, że zwiększyło to ubóstwo i bezrobocie.

Szanowana Rada ds. Badań Naukowych i Przemysłowych Republiki Południowej Afryki (CSIR) oraz witryna internetowa News24 przewidywały, że ostateczny wynik głosowania ANC wyniesie około 42%.

Jeżeli okaże się to prawdą, wynik będzie katastrofalny dla AKN i pana Ramaphosy.

Może zostać zmuszony do rezygnacji z partii, ponieważ jego zastępca Paul Mashatile jest reklamowany jako potencjalny następca.

Ramaphosa doprowadził AKN do słabej kampanii wyborczej, a partia stała się tak zdesperowana, że ​​poprosiła byłego prezydenta Thabo Mbeki – i innych emerytowanych przywódców partii – o przyłączenie się do kampanii, próbując wzmocnić jej głos.

Prezydent jest powszechnie postrzegany jako słaby i niezdecydowany. Bronił się, mówiąc, że skupiał się na „abstrakcji społecznej” lub budowaniu konsensusu.

Szanse Ramaphosy na utrzymanie się na stanowisku są duże, jeśli ANC się rozpadnie 45% i 50% głosów końcowych.

Było to skutkiem rezygnacji wielu członków AKN w trakcie kampanii wyborczej i oświadczeń, że mogą pozostać w koalicji z mniejszymi partiami, takimi jak Partia Wolności Inkatha (IFP), która czerpie poparcie głównie ze społeczności Zulu w KwaZulu. Natal, czyli muzułmańska partia Al Jama’a.

Jeśli jednak ANC spadnie poniżej 45%, będzie potrzebować dużej partii jako partnera koalicyjnego.

Może to być MK, EFR lub główny opozycyjny Sojusz Demokratyczny (DA), który wspiera politykę centroprawicową, taką jak większa prywatyzacja i zniesienie płacy minimalnej.

Na każdą umowę koalicyjną na poziomie krajowym będzie miała wpływ sytuacja w prowincjach – szczególnie w bardziej zaludnionym Gauteng, gdzie znajdują się Johannesburg i Pretoria oraz KwaZulu-Natal.

Koalicja MK–AKN jest możliwa w KwaZulu-Natal i na szczeblu krajowym, jednak biorąc pod uwagę napięte relacje między obiema partiami, wydaje się to mało prawdopodobne.

Zamiast tego AKN mógłby spróbować zaproponować DA i IFP porozumienie, na mocy którego te trzy partie będą wspólnie rządzić na szczeblu krajowym oraz w KwaZulu-Natal.

„DA i IFP pozostawiły otwartą opcję wymuszenia EFF i MK z rządu” – powiedział Harper.

Poparcie DA w tych wyborach wzrosło, a partia odzyskała głosy białych, które w ostatnich wyborach wspierały partię prawicową, a część Czarnych uważała, że ​​należy im dać szansę w rządzie krajowym.

Inną opcją dla AKN jest próba utworzenia koalicji z EFR w rządzie krajowym, gdyż AKN grozi utrata absolutnej większości w Gauteng.

Mówi się, że przywódcy AKN w Gauteng opowiadają się za sojuszem z EFR, wspieraną przez Mashatile’a.

Malema, były przywódca młodzieżowy AKN, najwyraźniej jest otwarty na ten pomysł.

Na początku tego miesiąca w południowoafrykańskim serwisie informacyjnym Daily Maverick dziennikarka Feriel Hafaji napisała, że ​​przywódca EFF, skazany za mowę nienawiści za śpiewanie piosenki przeciwko apartheidowi „Shoot the Boer” [a reference to white farmers] – podczas kampanii wyborczej był „bardziej rozważny i mniej zły”, co wyraził na kwietniowym posiedzeniu ratusza. Naturalnym partnerem koalicyjnym EFR jest AKN.

„Chociaż społeczność biznesowa i rynki boją się sojuszu ANC-EFF, jego potencjał jest wyraźny w strategii Malemy zakładającej przeniesienie się do budynków związkowych. [the seat of government]” – napisała pani Hafaji.

„Część AKN popiera sojusz z EFR. Jednocześnie zwolennicy Ramaphosy w AKN uważają, że taki sojusz spowodowałby kryzys egzystencjalny w kulturze starego ruchu wyzwoleńczego” – dodał.

Zatem AKN czekają trudne wyniki po wyborach, które pozwolą Republice Południowej Afryki wejść w nową erę, w której partie opozycyjne będą miały władzę nad utworzeniem lub rozbiciem rządu.