„Chłopcy z łodzi”: George Clooney reżyseruje historię amerykańskiego sportu
Młoda drużyna wioślarska z Uniwersytetu Waszyngtońskiego mierzy się ze światem podczas Igrzysk Olimpijskich w 1936 r. w prawdziwym dramacie George'a Clooneya „Chłopcy w łódce”.
Dziesięć lat temu historia nowej książki o odwadze i przygodzie szybko zyskała uznanie zarówno krytyków, jak i czytelników. Ta historia jest najnowszym dziełem reżyserskim George'a Clooneya, „Chłopcy w łódce” (obecnie w kinach).
Akcja filmu rozgrywa się w latach trzydziestych XX wieku i skupia się na Joe Rantzu (Callum Turner), biednym dzieciaku, którego studia na Uniwersytecie Waszyngtońskim są częściowo finansowane dzięki umiejętności wiosłowania dla szkolnej załogi. „The Boys” zabiera nas w nieprawdopodobną podróż tej drużyny ku zwycięstwu nad lepiej finansowanymi rywalami z college'u, a ostatecznie nad niemiecką drużyną Hitlera na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. Ta prawdziwa historia została również opisana w dokumencie American Experience z 2016 r. „The Boys of '36” ', który jest obecnie transmitowany strumieniowo PBS.org I YouTube'a.
Ale jak w przypadku niemal każdego filmu fabularnego powstałego na podstawie książki non-fiction, stworzono cięcia i ściski, aby stworzyć napięty dwugodzinny film. Tak było w przypadku materiału źródłowego pt. „Chłopcy w łódce: dziewięciu Amerykanów i ich epicka wyprawa po złoto na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936 r.”
Autor Daniel James Brown przeprowadził kilka wczesnych rozmów na temat adaptacji swojej książki z 2013 roku z Clooneyem. „Uchwycił ducha tej historii, ale nie spodziewałem się, że skopiuje książkę” – mówi Brown. Brown podkreśla kilka największych różnic między książką a filmem.
Wywiad z USA Today: Jak George Clooney w końcu nakręcił „seksowny” film o raftingu z „Chłopcami na łódce”
Czy harmonogram zwycięskiej drużyny z Uniwersytetu Waszyngtońskiego był dokładny?
Wydarzenia, których kulminacją było zwycięstwo drużyny juniorów Uniwersytetu Waszyngtońskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie, trwały trzy lata, ale w filmie „wszystko skupia się w roku 1936, roku, w którym wszystko się połączyło” – zauważa Brown. Ta strategia „ma sens, chyba że robisz (dłuższy) serial telewizyjny”.
Jednak w nacisku pominięto kilka ważnych szczegółów na temat surowego wychowania Rantza. „Był taki moment w szkole średniej, był deszczowy dzień, a samochód był pełen jego ojca, macochy i dzieci, a oni powiedzieli: «Wyjeżdżamy, nie zabieramy cię»” – Brown mówi. „To kamień probierczy jego historii i sprawia, że trudno jest ufać ludziom”.
Ekskluzywny klip do filmu „The Boys in the Boat”: Powrót słabszych wioślarzy
Zespół wioślarzy z Uniwersytetu Waszyngtońskiego powraca do regat Poughkeepsie z 1936 r. w ekskluzywnym klipie z filmu „The Boys in the Boat”.
Czy trener Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę wolał swoją drużynę juniorów od drużyny uniwersyteckiej?
Brown twierdzi, że było to częściowo spowodowane dobrymi umiejętnościami Rantza w wioślarstwie, że juniorska drużyna Green z Uniwersytetu Waszyngtońskiego osiągała lepsze czasy niż jej doświadczony odpowiednik. Ponieważ tendencja ta utrzymywała się przez kilka następnych lat, trener drużyny Al Olbrikson (w tej roli w filmie Joel Edgerton) „podjął dramatyczną decyzję o wysłaniu swojej drużyny JV na rozgrywki wielkiej ligi na Wschodzie”.
Posunięcie to rozgniewało wielu zwolenników szkoły. „Sprawa była poważna, ponieważ wiele wzmocnień skierowano do personelu uniwersytetu, a niektórzy z nich mieli w zespole dzieci” – mówi Brown. „Więc było to zbyt ryzykowne dla jego przyszłej pracy”.
Czy ludzie w latach trzydziestych oglądali wyścigi załóg, siedząc na ruchomych trybunach?
Sto lat temu sporty takie jak wioślarstwo i wyścigi konne były rozrywkami narodowymi w taki sam sposób, jak dzisiaj piłka nożna i baseball, mówi Brown. I tak, pociągi zostały przekonfigurowane tak, aby mogły ciągnąć trybuny wzdłuż brzegów rzek, na których odbywały się tego typu zawody.
„Widzowie w tych pociągach obserwacyjnych mogą uważnie monitorować każdy wyścig, ponieważ po drodze dzieje się wiele dynamicznych wyścigów załogi” – mówi. Brown mówi, że w takich miejscach jak Poughkeepsie w stanie Nowy Jork, gdzie rozegrała się najważniejsza rozgrywka w filmie, wyścig miał długość czterech mil.
Czy zwycięska drużyna z Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę musiała zbierać pieniądze, aby pojechać na igrzyska olimpijskie?
W filmie uroczystość Uniwersytetu Waszyngtońskiego po zdobyciu najwyższej uniwersyteckiej nagrody w wioślarstwie zostaje natychmiast przerwana przez wiadomość, że Komitetu Olimpijskiego USA nie stać na wysłanie drużyny do Berlina. Dlatego z dnia na dzień rozpoczęła się zbiórka pieniędzy. „Następnego ranka utworzono komitet sterujący i tego popołudnia uczniowie sprzedawali papierowe plakietki, wzywając firmy do datków i po około 48 godzinach mieli 5000 dolarów potrzebnych na wyjazd” – mówi Brown.
Jednak ten poprawiający nastrój moment w filmie – kiedy trener Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley wypisał czek na 300 dolarów w celu dokończenia zbiórki pieniędzy – nigdy się nie wydarzył. „Powiedział, że drużyna z Waszyngtonu musi odejść, co było odważne, ponieważ byli zaciekłymi rywalami” – mówi Brown. Ale nigdy nie wypisał czeku.
Czy schorowany członek załogi Uniwersytetu Waszyngtońskiego naprawdę poprowadził drużynę do złotego medalu olimpijskiego?
Film przedstawia Hume'a jako niezdarnego społecznie dzieciaka, który odegrał kluczową rolę w wielkim zwycięstwie drużyny przed publicznością, wśród której znajdował się wściekły przywódca nazistowski Adolf Hitler. Hume pokonuje chorobę, aby poprowadzić swój zespół do zwycięstwa. „To wszystko prawda” – mówi Brown. „Don Hume był tak zwanym wiosłem udarowym; jest kluczowym miejscem, ponieważ nadaje ton całemu zespołowi”.
Podobnie jak w filmie, Hume na statku płynącym do Niemiec zachorował na chorobę układu oddechowego, a jego stan pogorszył się w miarę przygotowań zespołu do wyścigów. „Don był bardzo chory w dniu finałów i nie było pewne, czy uda mu się dotrwać do końca” – mówi Brown. „Jego występ mówi sam za siebie”.
Czy zwycięski moment na Igrzyskach Olimpijskich w 1936 r. już się skończył?
W kulminacyjnym momencie filmu zacięty wyścig o złoty medal dobiega końca. Sportowcy i widzowie z niecierpliwością czekają, aż fotograf przetworzy negatyw i ujawni wynik.
„To był bardzo zacięty mecz i nikt nie wiedział, kto zwycięży” – mówi Brown. „Widzowie zrobili zdjęcia tego mety, ale nie mam powodu wierzyć, że zrobili zdjęcie, aby ustalić, kto wygrał. Ale działa świetnie, w przeciwnym razie siedzieliby w łodzi i czekali”. „.
„Guru Internetu. Przedsiębiorca. Znawca muzyki. Przyjazny ewangelista kawy”.