Rozwiąż zagadkę, dlaczego duże zwierzęta wymarły 50 000 lat temu

Naukowcy od dawna debatują, dlaczego mamut włochaty, leniwiec olbrzymi i 44 inne olbrzymie zwierzęta roślinożerne wyginęły około 50 000 lat temu.

Niektórzy paleontolodzy, biolodzy i inni twierdzą, że drastyczne zmiany klimatyczne, które miały miejsce w ciągu ostatnich dwóch epok lodowcowych, były odpowiedzialne za wyginięcie tych majestatycznych stworzeń. Jednak nowe badanie wykazało innego winowajcę: ludzi.

Kompleksowe badanie, w którym połączono dane paleoklimatyczne, zachowane próbki DNA, dowody archeologiczne i inne, wykazało, że „drapieżnictwo ludzkie” dokonywane przez wczesnych łowców-zbieraczy jest obecnie najbardziej potwierdzonym wyjaśnieniem spośród wszystkich dostępnych dowodów.

„Istnieje silne i skumulowane poparcie dla bezpośrednich i pośrednich nacisków behawioralnych ze strony współczesnego człowieka” – podsumował zespół w swoim nowym badaniu.

Naukowcy stwierdzili, że „głównym czynnikiem” odpowiedzialnym za wyginięcie tych gatunków był człowiek.

Naukowcy nazywają duże zwierzęta – definiowane jako wszystko, co waży ponad 99 funtów (45 kilogramów) – „megafauną”. Tempo ich wymierania, wyższe od średniej w czasach współczesnych, wywołało niepokój i fascynację.

„Duża i wysoce selektywna utrata megafauny w ciągu ostatnich 50 000 lat jest czymś wyjątkowym w porównaniu z utratą, która miała miejsce w ciągu ostatnich 66 milionów lat” – twierdzi główny autor badania. Dżinsy Christiana Svenningaktóry bada paleoekologię i różnorodność biologiczną na Uniwersytecie w Aarhus.

„Poprzednie okresy zmian klimatycznych nie prowadziły do ​​dużych, selektywnych wymierań, co przeczy głównej roli klimatu w wymieraniu megafauny” – zauważył Svenning w oświadczeniu.

Svenning, który kieruje Centrum Dynamiki Ekologicznej w Nowej Biosferze (ECONOVO) w Duńskiej Krajowej Fundacji Badawczej na Uniwersytecie w Aarhus, zarządzał zespołem siedmiu innych badaczy, którzy pomogli w opracowaniu nowego badania.

Ciekawy zbiór artefaktów i dowodów fizycznych z zapisów archeologicznych pomógł wzmocnić ich wnioski i został opublikowany w marcu w czasopiśmie Cambridge Piły: wymieranie.

Starożytne pułapki zaprojektowane przez prehistorycznych ludzi do łapania niezwykle dużych zwierząt, a także analizy ludzkich kości i pozostałości białek na odzyskanych grotach włóczni, sugerują, że nasi przodkowie potrafili polować i zjadać niektóre z największych ssaków na Ziemi.

„Innym ważnym wzorcem przemawiającym przeciwko roli klimatu jest to, że niedawne wymieranie megafauny uderzyło równie mocno w regiony stabilne klimatycznie, jak i w regiony niestabilne” – stwierdził Svening.

Zespół Svenninga odkrył jednak, że choć podatność regionu na zmiany klimatyczne nie odegrała żadnej roli w tym wymieraniu, to jednak nadchodząca migracja ludzkich łowców – tak.

Naukowcy zauważają, że 40 z 48 dużych ssaków znanych w tym okresie (prawy górny róg wykresu) wymarło, podczas gdy wymarły coraz mniejsze odsetki gatunków z każdej niższej klasy wagowej. Dolny rząd dzieli te wymarłe liczby według kontynentów

Zapis kopalny pokazuje, że te duże gatunki wymierały w bardzo różnym czasie i z bardzo różną szybkością, przy czym liczebność niektórych gatunków zmniejszała się bardzo szybko, a innych stopniowo – w niektórych przypadkach przez ponad 10 000 lat lub dłużej.

Niewiele z tych wymierań dobrze pasuje do zapisów klimatycznych z tego okresu, znanego jako okres późnego czwartorzędu, który obejmuje koniec plejstocenu, dwie ostatnie epoki lodowcowe i początek holocenu 11 700 lat temu.

Jednak wiele z tych wymierań było powiązanych z przybyciem współczesnych ludzi do regionu.

„Wcześni ludzie współcześni byli skutecznymi łowcami nawet największych gatunków zwierząt i niewątpliwie posiadali zdolność do zmniejszania liczebności większych zwierząt” – zauważył Svenning.

„Te duże zwierzęta były i nadal są szczególnie podatne na nadmierną eksploatację, ponieważ ich okresy ciąży są długie, rodzą bardzo mało młodych na raz, a osiągnięcie dojrzałości płciowej zajmuje wiele lat” – dodał.

Badanie jego zespołu dotyczące wymierania dużych zwierząt w tym przedziale czasowym wykazało, że 40 z 48 największych zwierząt, ważących ponad 2200 funtów (1000 kg), wymarło.

Od tego momentu wskaźniki wymierania mają tendencję do zmniejszania się w zależności od klasy wagowej, co sugeruje, że szczególnie megafauna i pokojowe zwierzęta roślinożerne miały na sobie duży cel.

W ostatnich tysiącleciach, od około 5000 lat temu do chwili obecnej, pozostała megafauna pozostaje jednym z gatunków najbardziej zagrożonych wyginięciem z powodu działalności człowieka, w tym kłusownictwa i utraty siedlisk.

Naukowcy w szczególności przytoczyli globalne wymieranie gatunków bawołów wodnych Bubalus MefistofelesRodzaj konia lub koniowatego zwany Ekos Ovodovi i gatunki naczelnych Imperialny Jonesy.

Podnieśli także alarm w związku ze spadkiem liczebności wielu megafauny Chin, takich jak gatunki słoni. Największy słońDwa gatunki nosorożców Deserorinus somatrensis I Nosorożec Sundyx I tygrys tygrys Tygrysy.

Svenning twierdzi, że wyginięcie megafauny może osłabić całe ekosystemy, ponieważ te duże stworzenia odgrywają rolę w rozprzestrzenianiu nasion, kształtowaniu roślinności poprzez swoje nawyki żywieniowe i przyczyniają się do obiegu składników odżywczych w odpadach.

„Nasze wyniki podkreślają potrzebę aktywnych działań związanych z ochroną i renaturyzacją” – stwierdził naukowiec.

„Ponownie wprowadzając duże ssaki, możemy pomóc przywrócić równowagę ekologiczną i wspierać różnorodność biologiczną, która wyewoluowała w ekosystemach bogatych w megafaunę” – podsumował Svenning.