A ponieważ wolność warto celebrować i przekazywać także dzieciom, Alexandra Hammon (35 l.) wypiła szampana i dzieliła wschód słońca ze swoimi synami, Karlem i Nilsem (obaj po 13 lat), gdy w czwartek nastał świt na plażach, na których wylądowali żołnierze alianccy na D- Dzień. .
Rodzina znalazła się w wielotysięcznym tłumie rozciągającym się kilometrami wzdłuż plaży Utah, jednej z pięciu plaż na wybrzeżu Normandii, na których wylądowały siły alianckie. Siły amerykańskie zajęły Utah i Omaha – kosztem setek ofiar śmiertelnych – podczas gdy siły z Wielkiej Brytanii i Kanady szturmowały pozostałe obszary, zabijając kilkaset osób, a także innych żołnierzy z Francji. Inne plaże o kryptonimach to Juno, Sword i Gold.
Karl siedział na masce swojej ciężarówki Dodge z 1943 r., którą jej mąż Inugat z miłością odrestaurował, a rodzina z Saint-Malo, francuskiego miasta portowego, które zostało poważnie zniszczone podczas poważnych walk około dwa miesiące po D-Day, patrzyła przez okno na całym świecie. Angielski kanał.
Wody w czwartek były spokojne i spokojne – kontrast z tym pamiętnym dniem, który pomógł zmienić przebieg II wojny światowej i przyspieszyć upadek Adolfa Hitlera 11 miesięcy później.
„To nie do opisania, tylko wyobrażam sobie ten chaos. Teraz jest spokojnie, prawie świątecznie, próbujemy to sobie wyobrazić, ale myślę, że jest to niewyobrażalne” – powiedziała.
„Myślisz o tych wszystkich facetach, o wszystkim, przez co przeszli” – dodała, odnosząc się do szybko malejącej liczby weteranów w D-Day. „Mówią, że nie są bohaterami. A jednak są. Ci ludzie naprawdę nigdy nie powinni byli umrzeć. Wyobrażam sobie łodzie, przybywających mężczyzn, głosy. To musiało być okropne, tak, okropne”.
„Avid bekonowy pionier. Niezależny rozwiązywacz problemów. Typowy myśliciel. Badacz podróży. Profesjonalny miłośnik zombie.