Francję czekają wybory jak żadne inne. Oto jak to działa i co dzieje się dalej

PARYŻ (AP) – Francuscy wyborcy są wzywani do niedzielnych urn w niezwykłym momencie w ich historii politycznej: pierwszej turze. Przyśpieszone wybory parlamentarne W czasie II wojny światowej w kraju mógłby powstać pierwszy skrajnie prawicowy rząd od czasu okupacji hitlerowskiej – lub w ogóle nie mieć większości.

Po drugiej turze i przyspieszonej kampanii, która odbyła się 7 lipca, wynik głosowania pozostaje wysoce niepewny, ponieważ rywalizują ze sobą trzy główne bloki polityczne: Skrajnie prawicowy Zjazd Narodowy, Prezydent Emmanuela Macrona koalicja centrowa i Nowy Sojusz Frontu Ludowego Należą do nich siły centrolewicowe, zielone i skrajnie lewicowe.

Oto bliższe spojrzenie:

Jak to działa?

System francuski jest skomplikowany i nieproporcjonalny do ogólnokrajowego poparcia dla partii. Członkowie Zgromadzenia wybierani są według okręgów. Aby w niedzielę zostać w pełni wybranym, kandydat do parlamentu potrzebuje 50% głosów.

W przeciwnym razie do drugiej tury przechodzi dwóch najlepszych kandydatów wraz z każdą inną osobą, która uzyska więcej niż 12,5% poparcia zarejestrowanego elektoratu.

W niektórych przypadkach do drugiej tury dostają się trzy lub cztery osoby, chociaż niektórzy mogą ustąpić, aby zwiększyć szanse innego kandydata – jest to praktyka stosowana w przeszłości do blokowania kandydatów skrajnie prawicowych.

Oczekuje się, że przywódcy głównych partii przedstawią swoją strategię pomiędzy obiema rundami. To sprawia, że ​​wynik drugiej tury jest wysoce niepewny i zależny od manewrów politycznych i reakcji wyborców.

Skrajnie prawicowy Zjednoczenie Narodowe, które prowadzi we wszystkich przedwyborczych sondażach, ma nadzieję zdobyć większość absolutną, czyli co najmniej 289 z 577 mandatów.

Zgromadzenie Narodowe, izba niższa, jest potężniejszą z dwóch izb Francji. Ma ostatnie słowo w procesie stanowienia prawa w stosunku do zdominowanego przez konserwatystów Senatu.

Dodał, że Macron ma mandat prezydencki do 2027 roku Nie ustąpi przed końcem Jego kadencja.

Co to jest współistnienie?

Jeśli inna siła polityczna zdobędzie większość nad swoją centrową koalicją, Macron będzie zmuszony mianować na premiera kogoś z nowej większości.

W takiej sytuacji – zwanej we Francji „kolaboracją” – rząd będzie realizował politykę odmienną od planu prezydenta.

Nowoczesna republika francuska współistniała trzykrotnie, ostatni raz pod rządami konserwatywnego prezydenta Jacques’a Chiraca w latach 1997–2002 z socjalistycznym premierem Lionelem Jospinem.

Premier odpowiada przed parlamentem, kieruje rządem i przedstawia ustawy.

„W przypadku współpracy realizowana polityka była zasadniczo polityką premiera” – stwierdził historyk polityki Jean Garrix.

W czasie koalicji prezydent jest słabszy u siebie, ale nadal ma pewne uprawnienia w polityce zagranicznej, sprawach europejskich i obronności, ponieważ odpowiada za negocjowanie i ratyfikację umów międzynarodowych. Prezydent jest także naczelnym dowódcą sił zbrojnych kraju i dzierży kodeksy nuklearne.

„Skoro ma władzę podpisywania lub niepodpisywania dekretów lub rozporządzeń rządowych, prezydent ma możliwość zablokowania lub czasowego zawieszenia realizacji określonej liczby projektów premiera” – dodał Garrigues.

„Premier ma jednak prawo poddać te zarządzenia i dekrety Zgromadzeniu Narodowemu pod głosowanie, przezwyciężając w ten sposób niechęć Prezydenta” – zauważył.

Kto kieruje polityką obronną i zagraniczną?

Podczas poprzednich koegzystencji obronność i polityka zagraniczna uważana były za nieformalną „domenę zastrzeżoną” prezydenta, który zwykle znajdował kompromisy z premierem i pozwalał mu mówić jednym głosem za granicą.

Nawet dziś poglądy skrajnie prawicowej i lewicowej koalicji w tych obszarach znacznie różnią się od podejścia Macrona. Przedmiot napięcia w trakcie potencjalnej symbiozy.

Zgodnie z konstytucją „chociaż prezydent jest szefem wojska, premier ma do dyspozycji siły zbrojne” – powiedział Garrigues.

„Również na polu dyplomatycznym obwód prezydencki został znacznie ograniczony” – dodał Garrigues.

Jordan Bardella, przywódca Zgromadzenia Narodowego, powiedział, że jeśli on zostanie premierem, ja też nim zostanę Sprzeciwiamy się wysyłaniu wojsk francuskich na Ukrainę – Szansa, której Macron nie wykluczył. Bardella oświadczył również, że odmówi dostaw francuskich rakiet dalekiego zasięgu i innej broni zdolnej razić cele w Rosji.

Zwycięstwo w wyborach koalicji lewicowej podkopałoby wysiłki dyplomatyczne Francji na Bliskim Wschodzie.

Platforma nowego Frontu Ludowego planuje „natychmiastowe uznanie państwa palestyńskiego” i „przełamanie przestępczego wsparcia francuskiego rządu” dla rządu izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu.

Macron wypowiadał się już wcześniej Uznać państwo Palestyna W „odpowiednim momencie” wojna Izrael-Hamas nie pozwala obecnie na takie posunięcie.

Co się stanie, jeśli nie będzie większości?

Prezydent może mianować premiera z grupy parlamentarnej dysponującej największą liczbą mandatów w Zgromadzeniu Narodowym – tak będzie w przypadku własnej centrowej koalicji Macrona od 2022 roku.

Jednak Zgromadzenie Narodowe oświadczyło już, że odrzuca taką opcję, ponieważ koalicja innych partii politycznych oznaczałaby, że skrajnie prawicowy rząd mógłby wkrótce zostać obalony w wyniku wotum nieufności.

Prezydent może próbować zbudować szeroką koalicję od lewej do prawej, co wydaje się mało prawdopodobne ze względu na różnice polityczne.

Inną skomplikowaną opcją byłoby powołanie „rządu ekspertów” niepowiązanego z partiami politycznymi, twierdzą eksperci, ale wymagałoby to jeszcze zgody większości w Zgromadzeniu Narodowym. Taki rząd będzie się raczej zajmował sprawami bieżącymi, niż wdrażaniem większych reform.

Jeśli rozmowy polityczne potrwają dłużej między wakacjami a 26 lipca–sierpniem. Garrigues powiedział, że nie wykluczono „okresu przejściowego”, podczas którego centrowy rząd Macrona „nadal będzie odpowiedzialny za sprawy bieżące” w oczekiwaniu na wyniki.

„Bez względu na zgromadzenie narodowe, konstytucja V Republiki wydaje się wystarczająco elastyczna, aby przetrwać te złożone okoliczności” – stwierdziła w pisemnej notatce Melody Mock-Groot, ekspert ds. prawa publicznego w Science Poe Paris. „Nawet w obliczu tych testów organizacje są solidniejsze, niż się wydaje”.

„Jest jednak jeszcze jeden nieznany czynnik w równaniu: zdolność ludzi do przystosowania się do sytuacji” – napisał Mock-Groot.