Największe gady morskie mogą dorównywać wielkością płetwalom błękitnym

Płetwal błękitny uważany jest za największy gatunek, jaki kiedykolwiek żył na Ziemi. Przy maksymalnej długości prawie 30 metrów i wadze prawie 200 ton są niekwestionowanymi mistrzami wagi ciężkiej w królestwie zwierząt.

Teraz zespół brytyjskich paleontologów odkrył szczątki ichtiozaura, gada morskiego, który mógł stanowić konkurencję dla wielorybów podczas wykopalisk u wybrzeży Somerset w Anglii. „To niezwykłe, że w triasie w morzach wokół Anglii pływały gigantyczne ichtiozaury wielkości płetwal błękitny” – powiedział dr Dean Lomax, paleontolog z Uniwersytetu w Manchesterze, który kierował badaniami.

Gigantyczne szczęki

Ichtiozaury znajdowano w oceanach przez większą część ery mezozoicznej, począwszy od około 250 milionów lat temu. Miały cztery kończyny przypominające płetwy, pionowe płetwy ogonowe u większości gatunków sięgające w dół i ogólnie długie, wąskie szczęki pokryte zębami niczym duże gadzie delfiny. Niektóre z nich są bardzo duże. Największy szkielet ichtiozaura, jaki kiedykolwiek znaleziono, znaleziono w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, mierzący 21 metrów i jest znany jako szczególnie masywny ichtiozaur. Shonisurus siganniensis. Wygląda jednak na to, że mogą być one większe.

Zespół Lomaxa w Somerset odkrył długą, zakrzywioną kość w kształcie tunelu w górnej części dolnej szczęki wszystkich gadów, za zębami. Kość ma 2,3 metra długości – w porównaniu ze znajdującym się w niej prostokątem Shonisurus siganniensis Szkielet był o 25 procent większy. Stosując proste skalowanie i te same proporcje ciała, zespół Lomaxa oszacował rozmiar tego nowo odkrytego ichtiozaura na 22–26 metrów, co czyni go największym gadem morskim, jaki kiedykolwiek znaleziono. Ale była jeszcze jedna rzecz.

Badając kość prostokątną, zespół nie znalazł śladów zewnętrznego układu podstawnego (EFS), grupy tkanek znajdujących się w zewnętrznej korze kości. Jego powstawanie wskazuje na spowolnienie wzrostu kości, co wskazuje na dojrzewanie kości. Innymi słowy, gigantyczny ichtiozaur był prawdopodobnie młody i wciąż rósł, gdy umarł.

Korygowanie przeszłości

W 1846 roku w Aust Cliff niedaleko Bristolu w południowo-zachodniej Anglii znaleziono pięć dużych kości. Wydobyte z formacji skalnych górnego triasu, nazwano je „wałami kości stawowych dinozaurów” i można je było oglądać w Muzeum Bristolskim, z których jedno zostało zniszczone w wyniku bombardowań podczas II wojny światowej.

Jednak w 2005 roku brytyjski paleontolog pracujący na Uniwersytecie w Bridgeport, Peter M. Colton zauważył coś dziwnego w jednej z pozostałych kości z Austcliff. Opisał to „Niezwykłe dziury” I zasugerował, że jest to kolumna żywieniowa. Późniejsze badania ogólnie przypisywały kości dinozaurom, ale wskazywały na podobne rzeczy Nieprawidłowa mikrostruktura Trudno było to wyjaśnić.

Według Lomaxa całe to zamieszanie wynika z faktu, że kości z klifu Aust nie należą do dinozaurów i nie są częściami kończyn. Podkreślił, że morfologia, kształt i mikrostruktura otworu odżywczego odpowiadają kości ichtiozaura znalezionej w Somerset. Różnica polegała na tym, że w kościach Aust Cliff był obecny EFS – marker dojrzałych kości. Lomax ma rację i jeśli rzeczywiście są to części czworokątnych ichtiozaurów, należą do dorosłego osobnika.

Stosując tę ​​samą technikę pomiarową, co w przypadku Somerset Surangular, Lomax oszacował, że ten w pełni dorosły osobnik ma ponad 30 metrów długości – jest nieco większy od największego potwierdzonego płetwala błękitnego.

ginąc

„Ichtiozaury z późnego triasu mogły osiągnąć znane biologiczne granice kręgowców pod względem wielkości. Nadal istnieje wiele tajemnic związanych z tymi olbrzymami, ale pojedyncza skamieniałość może odsłonić ich sekrety” – powiedział Marcello Perillo, członek Lomax grupa odpowiedzialna za badanie wewnętrznej struktury kości.

Ta tajemnicza bestia nie przetrwała długo. Prostokątna kość znaleziona w Somerset została zakopana pod warstwą skał sejsmicznych i tsunamitowych, co zapoczątkowało masowe wymieranie końca triasu, jedno z pięciu masowych wymierań w historii Ziemi. The Ichtiotian severnensisKiedy Lomax i jego zespół nazwali gatunek, udało mu się osiągnąć niesamowite rozmiary, ale wkrótce został wytępiony.

Masowe wymieranie końca triasu nie oznaczało końca wszystkich ichtiozaurów. Przeżyli, ale nigdy więcej nie osiągnęli tego samego poziomu. Stawiły czoła konkurencji ze strony bardziej aktywnych i szybciej pływających plezjozaurów i rekinów i prawdopodobnie rywalizowały o te same siedliska i źródła pożywienia. Ostatni znany ichtiozaur wymarł około 90 milionów lat temu.

PLoS 1, 2024. DOI: 10.1371/journal.pone.0300289