Prawdziwe źródło wody na Ziemi może bardzo różnić się od tego, co myślisz

Nic na Ziemi nie może żyć bez wody. Dlatego pochodzenie wody na Ziemi jest pochodzeniem życia w Układzie Słonecznym (i we wszechświecie), jakie znamy.

Odkrycie, skąd i jak nasz świat ma swoją wodę, może być kluczem do znalezienia życia na innych światach, ale prawda jest taka, że ​​nie wiemy na pewno, skąd ono pochodzi.

Jednak ogólnie przyjmuje się, że jednym z możliwych mechanizmów dostarczania wody było bombardowanie wodonośnych asteroid i komet, gdy Ziemia, jaką znamy dzisiaj, była znacznie młodsza.

Ale nowe analizy zostały zebrane ze skał Księżyc A sprowadzenie na Ziemię w erze Apollo sugeruje, że w rzeczywistości może tak nie być.

Zamiast tego, według zespołu naukowców z Lawrence Livermore National Laboratory, najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że Ziemia została utworzona przez wodę. Innymi słowy, był tu cały czas.

„Ziemia narodziła się z wodą, którą mamy, lub trafiliśmy w coś, co było zasadniczo czystym H₂Och, nie ma w tym nic innego, Kosmiczny chemik Greg Brenica wyjaśnia z LLNL.

„Ta praca eliminuje meteoryty lub asteroidy jako potencjalne źródła wody na Ziemi i zdecydowanie wskazuje na opcję „urodzony z tym”.

Księżyc może wydawać się dziwnym miejscem do szukania ziemskiej wody. Jest zakurzony, suchy i wcale nie mokry.

Jak się okazuje, Księżyc to świetne miejsce do studiowania historii Ziemi. Księżyc powstał, gdy istniały dwa masywne ciała – jedno wielkości Marsa drugi nieco mniejszy od naszego – zderzają się ze sobą i przekształcają w bryły, które stałyby się Ziemią i jej księżycem.

Pamięć Ziemi o tym wydarzeniu przetrwała upływ czasu, ale ponieważ nie ma tektoniki płyt księżycowych ani pogody, dowody geologiczne nie ulegają erozji w ten sam sposób.

Nie oznacza to, że nie ma tam absolutnie żadnych procesów. Uderzenia innych ciał i przeszła aktywność wulkaniczna mogą zmienić powierzchnię Księżyca. Istnieje jednak kilka próbek w Grupa Apollo co jest stosunkowo niezmienione.

Teraz, według Hipoteza gigantycznego uderzeniaTa gigantyczna katastrofa 4,5 miliarda lat temu pozbawiła Ziemię i Księżyc lotnej materii.

Dlatego w tym modelu księżyc jest bardzo suchy; W porównaniu z innymi ciałami w Układzie Słonecznym, które zawierają wodę, Większa część Ziemi też jest bardzo suchazwłaszcza biorąc pod uwagę jego rozmiar.

Aby zrozumieć historię układu Ziemia-Księżyc przed gigantyczną kolizją, zespół przyjrzał się trzem próbkom księżycowym, które skrystalizowały 4,3 do 4,35 miliarda lat temu i zbadał dwa izotopy: lotny i radioaktywny izotop rubidu-87.⁸⁷Rb) i izotop, w którym się rozpada, stront-87 (⁸⁷SR).

W szczególności ta ostatnia jest uważana za dobry wskaźnik zrozumienia długoterminowego wahania budżetu księżyca, a względna obfitość umiarkowanie lotnych pierwiastków, takich jak rubid, odzwierciedla zachowanie bardziej lotnych gatunków, takich jak woda.

Co ciekawe, analiza zespołu wykazała, że ​​jest ich bardzo mało ⁸⁷Ojciec w układzie Ziemia-Księżyc, jeszcze przed gigantyczną kolizją. Wskazuje to, że zarówno proto-Ziemia, jak i zderzenie, Theia, były poważnie uszczuplone w lotne pierwiastki, co sugeruje, że ubytek lotny nie był mimo wszystko wynikiem gigantycznego uderzenia.

Oznacza to, że różne zmienne rozkłady na Ziemi i Księżycu są odziedziczone po Ziemi i Thei, co może wyjaśniać, dlaczego Ziemia jest tak wilgotna. Sugeruje to również, że oba ciała mogły znajdować się w tym samym ogólnym regionie Układu Słonecznego, zamiast tworzyć odległą Theę i migrować do niej, oraz że uderzenie nie mogło nastąpić przed 4,45 miliona lat temu.

Chociaż podważa to niektóre przyjęte poglądy na temat składu Ziemi i Księżyca, to jednak dokładnie wyjaśnia pochodzenie substancji lotnych w układzie Ziemia-Księżyc – twierdzą naukowcy. Wyjaśnia różnice w ich proporcjach lotności i wyjaśnia podobieństwa w proporcjach izotopów.

„Istnieło tylko kilka rodzajów materiałów, które mogły się połączyć, tworząc Ziemię i Księżyc, i nie były one dziwne” Kosmiczny chemik Lars Burg wyjaśnia z LLNL.

„Możliwe, że oba były po prostu dużymi ciałami, które uformowały się w mniej więcej tym samym regionie, który zderzył się ze sobą nieco ponad 100 milionów lat po utworzeniu Układu Słonecznego… ale mamy szczęście, że właśnie to zrobili”.

Wyszukiwanie zostało opublikowane w PNAS.