Wynajmowani gracze są często najczęściej wymienianą walutą przed terminem handlu NHL, a dwóch głośnych zawieszonych wolnych agentów było w ruchu w zeszłym tygodniu.
Louis Blues wymienili Vladimira Tarasenko i Ryana O’Reilly’ego, którzy tego lata mogliby być wolnymi agentami, odpowiednio do New York Rangers i Toronto Maple Leafs. Jest prawdopodobne, że jeden z tych graczy będzie miał udany, ale krótki pobyt w swoich nowych klubach i skończy w przyszłej wersji najlepszych czystych wypożyczeń ery limitu wynagrodzeń.
Ale okres poprzedzający ostateczny termin handlu to także czas, w którym dyrektor generalny NHL może dokonać długoterminowego dodatku. Niezależnie od tego, czy chodzi o zawodnika, który ma jeszcze czas do końca kontraktu, czy kogoś takiego jak Bo Horvat, który został sprzedany, a następnie natychmiast podpisał ośmioletni kontrakt z New York Islanders, GM może znaleźć długoterminowe rozwiązania w składzie w czasie, w którym często jest skoncentrowany na zdobywanie.krótkoterminowe dla konkurencyjnych klubów.
Ta wersja listy jest o tych graczach – dodanych na kilka dni przed terminem wymiany, życie odwrócone w połowie sezonu, ale nowy dom był hitem na dłuższą metę. Podobnie jak w przypadku czystej listy wypożyczeń, zobowiążemy się do zawarcia umów w ciągu mniej więcej sześciu tygodni od ostatecznego terminu, więc ruchy na początku sezonu nie działają tutaj.
Będziemy również zaangażowani weterani/gracze o ugruntowanej pozycji w NHL i erze limitu wynagrodzeń. Perspektywy są wymieniane o tej porze roku, ale zwykle są w posiadaniu zespołu od dłuższego czasu, więc nie powinno być zaskoczeniem, jeśli spędzili pół dekady lub więcej w swoim nowym mieście. Właśnie dlatego Filip Forsberg nie znajduje się na szczycie tej listy ani w jej pobliżu.
Na naszej liście znajdują się dwa filary drużyn mistrzowskich Los Angeles Kings, dwóch graczy, którzy spędzili dużo czasu na łyżwach u boku Sidneya Crosby’ego, dwóch przyszłych kapitanów i banda bocznych obrońców.
Justina Williamsa
4 marca 2009 – Kings oddają Patricka O’Sullivana i wybór z drugiej rundy 2009 do Hurricanes za Williamsa
O’Sullivan i inny drugi w 2009 roku pojechali do Edmonton po Erika Cole’a w tej trzyosobowej wymianie. Williams stał się ważnym graczem dla dwóch drużyn, które zdobyły Puchar Stanleya podczas swoich trzech lat spędzonych w Los Angeles, zyskując przydomek „Mr. Game 7” dla mistrzów późnego sezonu. Kings byli ulubieńcami we wczesnych statystykach, a Williams stał się gwiazdą ery Corsair, ponieważ był jednym z najlepszych graczy w lidze w wygrywaniu walk krążków wzdłuż szachownicy i tworzeniu/utrzymywaniu posiadania ofensywnego. Następne sześć sezonów po tym handlu spędził w Los Angeles. Hurricanes również wypadli dobrze, a Cole dostał pojedynczy sezon seniorski w swojej drugiej rundzie służby w klubie i został ich wyborem w drugiej rundzie, Brianem Dumoulinem. Był kluczowym elementem handlu, który sprowadził Jordana Staala do Karoliny.
23 lutego 2012 – The Kings wymienili Jacka Johnsona i wybrali go w pierwszej rundzie 2013 za Jackie Carter
Carter podpisał 11-letni kontrakt o wartości 58 milionów dolarów, jedną z „dziurowych” umów, które pomogły Kings i Blackhawks zdominować ten odcinek, zanim liga go zakończyła. Podpisał ten kontrakt z Flyers, a następnie został dwukrotnie sprzedany, zanim znalazł dom w Los Angeles. Spędził dziewięć pełnych lat z Kings, zdobywając tytuły w 2012 i 2014 roku, zanim został sprzedany do Pittsburgha. Jest w pierwszej dziesiątce w historii franczyzy pod względem bramek w sezonie zasadniczym, podczas gdy tylko Wayne Gretzky i Luc Ropitelle mają więcej goli w play-offach dla Kings.
Chrisa Kunitza
26 lutego 2009 – Penguins sprzedają Ryana Whitneya do Ducks za Konitza i Erica Tangradiego
Tangradi był interesującą perspektywą, ale Kunitz stał się podstawą dla Penguins, szczególnie obok Crosby’ego. The Ducks wymienili Whitneya na Edmonton w następnym sezonie, podczas gdy Kunitz zdobył Puchar Stanleya cztery miesiące po wymianie i ponownie w 2016 roku. Zdobył 10. najwięcej bramek w historii Penguins, więcej dla franczyzy niż talent Hall of Fame Ron Francis, Mark Reechi i Joe Mullen, którzy rozegrali w klubie co najmniej 379 meczów.
19 lutego 2011 – The Avalanche wymienia Kevina Schattenkirka i Chrisa Stewarta oraz wybór w drugiej rundzie 2011 do Blues za Johnsona, Jaya McClimenta i wybór w pierwszej rundzie 2011
To była sejsmiczna transakcja, w której uczestniczyło trzech ekscytujących młodych graczy. Stewart spędził dwa pełne sezony w St. Louis, zanim udał się do Buffalo w ramach umowy z Ryanem Millerem i Stevem Ottem. Zdobywając głosy Calder Trophy pod koniec tego sezonu, Shattenkirk spędził następnie pięć pełnych lat z The Blues. Dwukrotnie zajął 20. miejsce w głosowaniu w Pucharze Norrisa, a następnie został sprzedany do Waszyngtonu w terminie 2017. Jako najlepszy wybór w drafcie NHL 2006, Johnson zrobił długą karierę w Kolorado jako solidny i rzadko oszałamiający obrońca. Jest jednym z siedmiu graczy, którzy rozegrali ponad 700 meczów z Avalanche, zdobywając trofeum po raz pierwszy w wieku 34 lat w zeszłym sezonie.
Pascala Dupuisa
26 lutego 2008 – Penguins wymieniają Colby’ego Armstronga, Erica Christensena, Angelo Esposito i wybór w pierwszej rundzie 2008 do Thrashers za Mariana Hossę i Dupuya
Hossa był numerem 1 na naszej liście czystych najemców w erze limitu wynagrodzeń po swoim niesamowitym występie podczas play-offów 2008. Cóż, wyjechał do Detroit i nie tylko złapał Dupuya, ale stał się regularnym starterem dla Penguins. Był głębokim strzelcem dla mistrzów z 2009 roku, ale Dupuy awansował w składzie i strzelił 80 bramek w ciągu następnych czterech sezonów. Miał 20 z 48 meczów w skróconym sezonie 2013 i zajął 7. miejsce w głosowaniu Selke Trophy. Kontuzje przeszkadzały mu pod koniec, ale Dupuy spędził osiem sezonów po tym, jak został sprzedany do Pittsburgha.
Jaya Baumeistera
1 kwietnia 2013 – The Blues wymienili Rito Perę, Marka Cundari i wybór w pierwszej rundzie 2013 do Flames za Bouwmeestera
W czasie wymiany Bouwmeester rozegrał 750 meczów NHL bez awansu do playoffów (co było najwięcej w historii ligi dla każdego, kto tego nie zrobił). Zagrał w 75 meczach posezonowych z The Blues, w tym sięgnął po Puchar Stanleya w 2019 roku. Baumeister spędził ostatnie siedem sezonów swojej kariery z The Blues i we wszystkich grał średnio ponad 20 minut na mecz.
21 lutego 2011 – James Neal i Matt Niskanen wymienieni z Penguins za Alexa Goligewskiego
Neal miał trudny start ze swoim nowym zespołem po wymianie, a następnie strzelił 88 bramek w ciągu następnych trzech sezonów, zanim został zastąpiony przez ostatecznego mistrza Pucharu Stanleya (Patrick Hornqvist). Niskanen spędził trzy solidne sezony z Penguins, zanim podpisał kontrakt z rywalem Capitals i wygrał Puchar Krajowy 2018. Ale to Guligewski zdobył najwięcej bramek w swoim nowym zespole. Spędził pięć sezonów z gwiazdami i grał ponad 23 minut dziennie dla Dallas.
18 lutego 2011 – Senatorowie zastępują Briana Elliotta z Avalanche na korzyść Andersona
Anderson zaczynał z Colorado rok wcześniej w play-offach, ale oddali go za Elliotta, który zdobył dla nich 2-8-1 w 12 meczach, zanim przeszedł dalej. Anderson spędził następne dziewięć sezonów z Ottawą. Jest liderem franczyzy w meczach rozegranych i wygranych przez bramkarza.
Dion Phaneuf i Matt Stajan
31 stycznia 2010 – The Maple Leafs sprzedają Stajana, Iana White’a, Jamala Myersa i Niklasa Hagmanna do Flames za Phaneufa, Keitha Uleya i Fredrika Sjöstroma
Ogromna zmiana dla obu drużyn na około pięć tygodni przed terminem, Phaneuf i Stajan znaleźli nowe domy długo po tym. Żadna z drużyn nie awansowała do playoffów w 2010 roku, ale Phaneuf ostatecznie został kapitanem Toronto, podpisując siedmioletni kontrakt wart 49 milionów dolarów… i był jednym z najbardziej polaryzujących graczy ery czapek Toronto. Stajan podpisał dwa czteroletnie kontrakty z Flames po dołączeniu do Calgary jako UFA zawieszony w 2010 roku. Strzelał dwucyfrowe gole w ciągu sześciu lat z rzędu dla Maple Leafs, a następnie zrobił to tylko raz w ciągu ośmiu lat spędzonych z Flames.
Mike’a Fishera
10 lutego 2011 – Predators wymienili wybór z pierwszej rundy 2011 i trzeciej rundy 2012 na Ottawa Fisher
Oto cztery transakcje na tej liście, które miały miejsce w ciągu 11 dni w 2011 roku. Transakcja trafiła na pierwsze strony gazet poza hokejem, ponieważ Fisher jest żonaty z Carrie Underwood. Ostatnie siedem lat swojej kariery spędził z Predators, w tym wyjazd na finał Pucharu Stanleya w 2017 roku. Fisher ma obecnie ósme miejsce pod względem liczby bramek w historii Predators, choć za nim jest Ryan Johansen.
Roberto Longo
4 marca 2014 – Panthers sprzedają Jacoba Markstroma i Seana Mathiasa do Canucks za Longo
Luongo ugruntował swoje miejsce w Hall of Fame dzięki dwóm trofeom Top 10 Vezina w ciągu pięciu lub więcej lat po tym, jak został sprzedany z powrotem do Panthers. Jego kontrakt spowodował, że jego historia w Vancouver pogorszyła się, ale Longo pozostał jednym z najlepszych bramkarzy na świecie aż do trzydziestki. Luongo miał procent oszczędności na poziomie 0,922 od dnia po transakcji do końca sezonu 2017-18 (jego 38. sezon) — tylko John Gibson i Corey Crawford (obaj po 0,923) mieli lepsze 150 gier w tym okresie. .
2 marca 2015 – Canadiens wymienili wybór z drugiej rundy 2015 i wybór z czwartej rundy 2015 na Oilers za Petree
Petrie przeszedł od bycia niedocenianym w Edmonton do podstawowego gracza na niebieskiej linii w Montrealu przez siedem lat. Podczas swojego pobytu w Canadiens grał około 23 minut na mecz, jednocześnie zdobywając głosy Norrisa w 2019 i 2021 roku i pomagając klubowi dotrzeć do finału Pucharu Stanleya w 2021 roku. Edmonton wykorzystał drugiego gracza do wymiany Cam Talbota i wybrał Caleba Jonesa z kilofem Czwarta runda.
27 lutego 2016 – Penguins wymieniają wybór z trzeciej rundy draftu 2016 z Oilers za Schultza
Witam, kolejny obrońca Oilers, który opuścił Edmonton i odniósł większy sukces gdzie indziej. To było natychmiastowe dla Schultza, który pomógł Penguins zdobyć Puchar Stanleya w 2016 i 2017 roku. Spędził cztery pełne sezony w Pittsburghu, w tym 12 najlepszych goli w karierze i 51 punktów w sezonie 2016-17. Schultz prowadził także obrońcę Chrisa Letanga z czterema bramkami i 13 punktami w fazie playoff.
Andrzej Furness
10 lutego 2007 – Bruins wymienia Wayne’a Primo, Brada Stewarta i warunkowy wybór w czwartej rundzie na Flames za Ference’a i Chucka Kobasewa
Kobasew miał owocne sezony dla Bruins, ale Ference stał się stałym bywalcem Boston Blue Line przez sześć lat po tym handlu. Furness nigdy nie był uważany za ofensywnego obrońcę, ale zdobył cztery gole i 10 punktów podczas biegu Bostonu do mistrzostw w 2011. Ta umowa zadziałała również dobrze dla Calgary. The Flames zdobyli wybór w czwartej rundzie tylko wtedy, gdy Stewart nie podpisał kontraktu z drużyną. Nie zrobił tego, a Flames wybrali TJ Brodiego z wyboru.
Bryce’a Salvadora
26 lutego 2008 – Diabły wymieniają Cama Janssena na Bluesa za Salwador
Salvador spędził sześć sezonów z diabłami, w tym dotarł do finału Pucharu Stanleya 2012. Został mianowany kapitanem w styczniu 2013 roku, stając się trzecim czarnym graczem w historii ligi, który nosił „C” po Dirku Grahamie i Jarome Iginli . Jako bonus, po przejściu na emeryturę pracował nad transmisjami telewizyjnymi zespołu i jest jednym z najlepszych analityków studyjnych w NHL. Janssen zawsze był znany z pracy pięściami, ale tak naprawdę strzelił więcej goli dla Diabłów, kiedy wrócił do drużyn po latach spędzonych na wymianie, niż podczas swojego pobytu w St. Louis.
(Górne zdjęcie autorstwa Justina Williamsa: Bruce Bennett/Getty Images)
„Skłonny do napadów apatii. Pasjonat kawy. Komunikator. Rozrabiaka. Baconaholic. Wielokrotnie nagradzany introwertyk”.